Hoe slecht kunnen de dingen in een mensenleven getimed zijn? Waarom komt die vrachtwagen net op het moment dat je, als dronken jongeman de straat probeert over te steken? Waarom zie je als jarenlange gehandicapte zanger geen licht meer in je Leven, terwijl daarbuiten iedereen in de handen klapt om het laatste wat je gedaan hebt?

Leven als je Vic Chesnutt bent, moet geen pretje geweest zijn. Vic wilde geen ongeval, maar hij wilde wel dronken worden de dag dat dat ongeval gebeurde. Vic wilde graag gezien worden, maar liep telkens weer weg van iedereen die hem probeerde te benaderen. De man moet in zijn leven ontzettend veel pijn gehad hebben. Daarbij komt nog, dat hij gezegend was met een overdosis vitriool in zijn bloed. Als u en ik venijnig uit de hoek willen komen, dan verspreiden onze schrijfsels een azijngeur.

Bij Vic was het pure vitriool: geen inkt was zwart genoeg om de gedachtegang van de man naar behoren aan het papier te kunnen toevertrouwen. Dat uitte zich meer dan eens in de rauwe, verscheurde songs die hij op plaat zette en een live concert van de man kroop noch min, noch meer telkens weer onder je huid. In een periode dat hij op het toppunt van zijn creatieve kunnen leek, met twee platen in minder dan een jaar, slikte Vic op Kerstdag 2009 een overdosis spierverslappers, in de verdomde wetenschap dat zijn al zwakke hart dat niet zou overleven.

Op die ongelukkige manier, zal Skitter on Take-off wellicht ’s mans testamentplaat worden. Deze veertiende (als je de plaat met Brute meerekent) is een plaat geworden, waarop producer en af en toe medemuzikant Jonathan Richman erin geslaagd is Chesnutt neer te zetten en te laten klinken zoals het hoort: rauw, fragiel, verscheurd, hondsbrutaal, vlijmscherp en tegelijk onvoorstelbaar mooi, want totaal puur. Negen songs slechts, maar evenveel stampen tegen je smoel. Als luisteraar kom je hier niet zomaar onderuit. Vic zingt dwingend: hij wil en wéét dat je naar hem zult luisteren, omdat hij beseft dat hij wat te vertellen heeft. De Mens in ’t algemeen, de vermeende vrienden en de machthebbers in het bijzonder komen er niet zonder kleerscheuren vanaf.

Maar…dit is een ongemeen mooie, zij het soms iets te beklijvende plaat. Ze is gewoon de samenvatting van Vic’s leven: hij werd een beetje bekend, omdat Michael Stipe zijn eerste platen produceerde en Kristin Hersh hem op wereldtournee meenam. Hij kreeg verdiende aandacht, doordat andere muzikanten op The Gravity of the Situation zijn songs de versies gaven, die hijzelf, als eerder beperkte zanger, nooit kon waar maken. Laten we dus nu hopen dat hij niet, Jeff Buckley achterna, eindeloos uitgemolken wordt enkel en alleen omdat hij dood is. Vic verdient ook postuum al onze aandacht, omdat hij zo verdomd mooie songs kon schrijven.

Deze plaat is daar nog maar eens een bewijs van: stille, donkere, staalharde kracht!

Dani